Column Kim Poels: weer aan de slag na de lockdown

Kim Poels schrijft regelmatig een column voor Nailed It Magazine. Dit keer lees je meer over de herstart na de lockdown. Kim Poels woont in het pittoreske Meerlo in Limburg en houdt zich vanaf 2008 bezig met het maken van mooie nagels. “Van het een kwam het ander; ik deed mee aan een paar wedstrijden met leuke resultaten en leerde zo mijn sterke punten en valkuilen kennen. Inmiddels heb ik een goedlopende salon en geef ik ook les op verschillende locaties. Deze balans bevalt me prima! Ik hoop nog heel lang klanten blij te kunnen maken met mooie nagels en mijn kennis, op een no-nonsense manier, door te geven aan andere nagel-enthousiastelingen!”

Ik zit nu in mijn dertiende jaar als nagelstylist. Ik heb al die tijd in huis gewerkt, maar het werd tijd voor iets nieuws. Een eigen unit in de tuin. Meer privacy, meer werkruimte, de mogelijkheid om trainingen te geven en video’s op te nemen. Na ongeveer een maand aan de slag te zijn geweest in mijn nieuwe Heiligdom, kregen wij, als beautysector, de (zoveelste) klap in het gezicht. WEER dicht. De teleurstelling en frustratie zat hoog. Bij iedereen trouwens.

Telefoon roodgloeiend

Billen knijpend afwachten tijdens de persconferentie of we onze passie weer ‘mogen’ uitvoeren. Ik kijk zelf niet. Ik zie vanzelf wel of mijn telefoon ontploft van de appjes en berichten. En zo was het gelukkig ook. Ik begin te denken dat mijn klanten alleen maar kijken naar het nieuws zodat ze weten wanneer ze weer mogen komen. Agenda op schoot en inplannen maar. Oh ja, en het geluid van je telefoon even op stil zetten… Gillend gek.

De meeste mensen hebben braaf op mij gewacht. Sommigen zijn naar Duitsland gegaan om de tijd (of uitgroei, haha) te overbruggen. Die dames hebben mij allemaal, een soort van schuldbewust, een appje gestuurd of ik het erg vond. Nee, natuurlijk niet. Ik heb gelukkig al jaren een stabiel klantenbestand, dus ik maakte me geen zorgen. In december/januari ben ik net als de meeste nagelstylisten vier weken dicht geweest. ‘Maar’ vier dit keer. Het waren er een keer zeven. Toch ploppen er na de lockdown gedachten omhoog zoals: ‘Kan ik het nog wel?’ ‘Heb ik nog wel m’n snelheid in de vingers?’ ‘Zal ik toch voor de zekerheid iedereen maar een kwartiertje langer inplannen?’ ‘Komt iedereen echt wel terug?’

Dankbaar

En, zoals ik zo vaak heb, blijkt maar weer dat ik me helemaal om niks heb drukgemaakt. Mijn klanten kwamen terug met bloemen, chocolaatjes, kaartjes en in een enkel geval zelfs een fles wijn (die ik heb bewaard tot ’s avonds hoor. Ik heb ook grenzen). Het kwartiertje extra had ik wel nodig in sommigen gevallen; er zit een aantal zenuwbijters in mijn bestand. Een paar doe-het-zelvers (‘Ja dit is echt gel hoor! Hetzelfde als wat jij hebt!’ YEAH RIGHT) en dan de vreemdgaande, tijdelijke Duitse overlopers. Eerlijk gezegd vond ik dat extra reparatie- en herstelwerk wel fijn. Iedereen weer compleet de deur uit. Met nagels die dezelfde vorm hebben. Zonder luchtbellen eronder. De dankbaarheid was te voelen. En daar ben ikzelf dan ook weer dankbaar om.

Wat hebben we toch een mooi beroep. Niet alleen esthetisch mooi, maar ook op sociaal gebied. We hebben nogal een stempel, werkende in de beautysector. Velen van ons worden nog steeds niet serieus genomen als zijnde ondernemer. Deze afgelopen tijd heeft me, weer opnieuw, laten beseffen dat we er wel degelijk toe doen. Als ondernemer, als creatief persoon en als mensen-mens. Ik bedoel, hoe vaak hebben we wel niet hele persoonlijke gesprekken met onze klanten? Ze missen niet alleen hun mooie nagels, maar ook het contact. Alleen daarom zijn wij al superbelangrijk, ik verklaar ons hierbij officieel als essentieel! Anderen blij maken van binnen met iets wat aan de buitenkant zit. Daar wil ik nooit meer mee stoppen.